د افغان کډوالې هادیه کیسه چې څنګه یې په لیکلو کې خپله لېوالتیا وموندله
هادیه ارمغان تل لوی خوبونه ویني، هغه د افغانستان په مزارشریف کې لویه شوې، په اوه کلنۍ کې یې د بلخ ولایت د سختې ګرمۍ او سوړ ژمي په زغملو سره د سیمې په یوه لیرې ښوونځي کې زده کړه پیل کړه. د هغې خوبونه او سخت کار د دې لامل شو چې په ۲۰۱۹ کال کې، په اتلس کلنۍ کې یې د کانګارو په نړیواله ازموینه کې برخه واخیسته او د سرو زرو مډال او نړیواله ستاینه یې ترلاسه کړه.
دا د خوښۍ ورځې د طالبانو لخوا د افغانستان د ناڅاپه نیولو له امله ختمې شوې. ورځنی ژوند د ویرې او ناڅرګندتیا څخه ډک شو. هادیه او د هغې ټولګیوال د خپل ځان او خپل هیواد لپاره د ښه راتلونکي تضمین کولو وسیلې په توګه خپلو زده کړو ته دوام ورکړ خو دا دوام ډېر لنډ و.
د پرله پسې وېرې سره، هادیه او د هغې شپږو ټولګیوالو په مثبته روحیه سره په مزارشریف کې د یوې ودانۍ په څلورم پوړ کې د کانکور ازموینې د چمتووالي په ټولګي کې ګډون وکړ، د دوی کاکا، یو موټر چلوونکی به ښوونیز مرکز ته لېږدول.
له دې اندېښنو سره سره، هاديه د خپلو خوبونو په تعقيب کې خپل تعلیم ته دوام ورکړ. د طالبانو په لاس د افغانستان سقوط ښايي وېره او بې باوري را منځته کړې وي، خو د هاديې په څېر د ځوانو مېرمنو روحيه يې نه ده ماته کړې، چې نه پرېږدي خپلې زده کړې او راتلونکې له دوی څخه واخلي.
د هادیه کیسه په لاندې ډول دوام لري، هغه یې په خپل قلم لیکي:
ورو ورو زموږ ښې ورځې تېرېدې او هره ورځ مو د سقوط احتمال را په یاد شو، ځکه چې د بلخ ولایت ټولې ولسوالۍ د طالبانو په ولکه کې وې، یوازې دننه ښار پاتې و.
د یکشنبې شپه وه چې موږ ټول له کورنۍ سره راټول شوي وو او تلویزیون تر ټولو بد خبرونه خپاره کړل: د طالبانو له لوري د مزارشریف ښار سقوط شو!
موږ ټولو ویره لرله، په ځانګړې توګه زما د پلار او ورور لپاره، ځکه چې دوی دواړه خبریالان وو. ټوله شپه مو د هغوی د اسنادونو او زما د خور د تعلیمي کاغذونو د پټولو لپاره هڅې وکړې. بل سهار مې پلار زما خور او زه شولګر ولسوالۍ کې خپل کور ته ولېږلو چې موږ د هغه ترخې خاطرې څخه وساتي چې طالبان به زمونږ کور ته راشي.
هلته په رسېدو مو د طالب جنګیالیو په وېروونکو مخونو سترګې ولګېدې، ما ځان سره ویل چې کاش دا یو بد خوب وي او ما هلته په ټوله لاره ژړل. موږ یوه اونۍ د خپل نیکه په کور کې پاتې شو، خو مزارشریف ته په راستنیدو سره مو ولیدل چې د طالبانو واکمني ده او زمونږ ښکلی ښار یې نیولی دی.
لږ وروسته، ما د یوې ملګرې لخوا ټلیفون ترلاسه کړ چې ویل یې زمونږ ښونیز مرکز نور بند شو او نجونې به نور د زده کړې اجازه ونلري. دې خبر ماته یواځې خواشینی او ماتیدونکی خوبونه پرېښودل، هغه ورځ د افغانستان سقوط د ټولو افغان نجونو او ښځو لپاره ناورین و.
د څو میاشتو لپاره، ما و نه شو کولی کورس او ښوونځي ته لاړه شم، خو بالاخره ښوونځي ته راستنه شوم، خو ما باید تور حجاب اغوستلی وی او د طالبانو نوي مقررات مې تعقیب کړی وی، چې له امله یې په ټولګي کې ناسته زموږ لپاره دردناکه تجربه شوه.
د یو کال لپاره ما د طالبانو تر واکمنۍ لاندې په داسې دنیا کې ژوند وکړ چې هیڅ خوندیتوب مې نه درلود. زما پلار او ورور په پرله پسې ډول ګواښل کېدل، او د ښځو د یوې مظاهرې په ترڅ کې زما ورور ووهل شو او زما پلار د ټوپک په زور له هغه ځای اېستل شوی و.
دا زما لپاره سخته ده چې د خپل ژوند د سختیو په اړه لیکم، مګر زه احساس کوم چې زما کیسه شریکول مهم دي.
زما کورنۍ او ما غوښتل چې په افغانستان کې له هغه ناوړه ژوند څخه وتښتو چې موږ احساس کوو او خپل ځان وژغورو، مګر زما شپږ میاشتني وراره او ما پاسپورتونه نه درلودل، چې دې زمونږ تګ نور هم ستونزمن کړ، له اوو سختو میاشتو وروسته، موږ بالاخره وکولای شو چې پاسپورټونه ترلاسه کړو.
پاکستان نږدې و، نو موږ پریکړه وکړه چې دلته راشو، سره له دې چې ګرانې ویزې ته اړتیا وه. موږ خپل کور وپلورلو ترڅو د سفر لپاره اړین فنډونه ترلاسه کړو. د ۲۰۲۲ کال د جون په میاشت کې، موږ د تورخم له پولې تېر شو، د لارې په اوږدو کې له ګڼو خنډونو سره مخ شو.
موږ دلته د ښو ورځو د موندلو په هیله راغلي یو، خو له بده مرغه موږ تر دې هم سخت وختونه تجربه کړل، د نه ختمیدونکې شپې سره چې نوي وحشتونه او ډارونکي، ناڅرګندې ورځې راوړي.
د یوې ځوانې نجلۍ په توګه چې په دې سفر کې یې کلونه تېر کړي، پاکستان ته راتلل زما لپاره یوه ویجاړونکې تجربه وه. د دې پر ځای چې په خپل وطن او کلي کې خپلې هیلې او زده کړې تعقیب کړم، ما ځان د پاکستان خړو کوټو ته را و رسوه.
د خپل مهاجرت په سفر کې، هادیه د زده کړې سره د نږدې پاتې کیدو لاره وموندله او د لیکلو سره یې لیوالتیا وموندله.
ما خپله لومړۍ مقاله رخشانې رسنیو ته وړاندې کړه، چې له دوی سره زما د همکارۍ پیل و. مننه، زما لیکنه خپره شوه، او ما ډیر څه ترلاسه کړل
د یوې کډوالې نجلۍ په توګه چې هره ورځ او شپه له ډېرو ستونزو سره مخ کیږي، لیکل زما لپاره یوازینۍ لار ده چې زما درد کم کړي او سوله ومومي. له بده مرغه، زما وضعیت ستونزمن دی، ځکه چې زه نشم کولی د نورو زده کړو د تعقیب لپاره چیرته لاړه شم. که څه هم ما د لیسې څخه تر فراغت وروسته د کانکور ازموینې لپاره پوره درې کاله چمتوالی کړی و، زه مهاجره شوم او نور نه شم کولی کانکور کې ګډون وکړم.
اوس، زه د یو لیکوالې په توګه د خپلو تجربو او د کډوال کیدو کیسې لیکم. دلته له ننګونو سره سره د افغان مېرمنو پر مبارزو هم رڼا اچوم.
وروستي
